De tweede Hans Top in de familie is mijn overgrootvader geweest. Geboren in Midwolde, trouwde hij op 24 jarige leeftijd met Lutske Stienstra, dochter van een binnenvaartschipper. Ze gingen wonen in Enumatil waar Hans in de leer was geweest bij een timmerman (toen stelmaker geheten).
Zoals gezegd kwam mijn overgrootmoeder uit een schippersgezin. De vader van Lutske, Thomas Stienstra, aanvankelijk stuurman op een stoomboot in Dokkum, werd kapitein van zijn eigen vrachtschip (een skutsje) die in 1909 opgeleverd werd. Op dit schip is mijn overgrootmoeder opgegroeid en heeft ze samen met haar moeder tijdens windluwe periodes ook het schip voortgetrokken aan een tuig (jagen). Na het overlijden van Thomas in 1955, is het skutsje verkocht aan de skutsje zeilvereniging van Grouw waar het nog steeds in gebruik is als wedstrijd skutsje “Doarp Grouw”.
Hans en Lutske kregen een zoon Wiebe (mijn opa) en woonden aan het Hoendiep op nummer 29 vlakbij de brug waar Enumatil naar vernoemd is (til betekent brug). Aan de ene kant was cafe Otter gevestigd, aan de andere kant zat een bakkerij. Hans had vele baantjes variërend van het snoeien van bomen, onderhoud van beschoeingen, betonwerker, verzekeringsagent en meteropnemer. In zijn vrije tijd was hij timmerman waarbij hij veel verbouwingen en renovaties uitvoerde in Enumatil.
Een van die projecten betrof het verbouwen van de naastgelegen bakkerij in drie woonhuizen. Hierbij maakte hij handig gebruik van de herindeling door een groot stuk achtertuin bij zijn eigen grond te voegen waarop een grote schuur kwam te staan. Een ander project was het verbouwen van een kerk in een dubbel woonhuis aan de dorpsstraat 4. In dit pand heb ik aan het begin van mijn studie in Groningen nog een tijdje gewoond.
Mijn vader Hans schrijft dat hij zich nog herinnert dat hij met zijn opa Hans bij timmerman Klaas Teenstra over de vloer kwam. Hierbij haalde opa zijn hand lelijk open aan een schaafbank. Met een doek om het bloeden te stelpen, ging Hans naar zijn buurman Job Otter die behalve cafehouder ook kruidenier was. Hier kocht Hans een spuit penicilline die voor koeien gebruikt werd en diende dit zichzelf toe onder het motto : ” Als het voor een koe werkt, zal het voor mij ook wel werken”.
Ik kan mij opa Hans nog goed herinneren. Als ze op bezoek kwamen bij hun kleinkind Hans (mijn vader) in Hattem, dan reden ze in een driewieler auto. Ik denk dat het een Reliant Robin was. Voor deze auto was geen rijbewijs nodig, hij kon als motorfiets gelden.
Ook de bezoekjes aan Enumatil weet ik nog goed. De indeling van het huis met een voorkamer (waar we nooit kwamen) en de gewone achterkamer. Ook herinner ik me nog dat opa ooit een houten propeller heeft gemaakt voor een Spitfire vliegtuig die ik moest figuurzagen op de basisschool.
Hans is 84 jaar geworden. Hij is overleden in de nacht na zijn 60 jarig huwelijksfeest in 1987. Mijn opa Wiebe schrijft in zijn fotoalbum : “de mooiste dag van zijn leven, de laatste dag van zijn leven”.
