De derde Hans Top in de familie is mijn vader geweest. Het voelt raar om over mijn vader te schrijven in de verleden tijd. Als iemand die zich voegt in de rij voorouders. Maar het is wel de realiteit. Hij zou het zelf denk ik wel mooi hebben gevonden.
Ik beperk mij voor deze site tot het gedeelte van het leven van mijn vader totdat ik geboren werd. Mijn vader is geboren in het academisch ziekenhuis Groningen maar woonde in Enumatil. Een plek waar hij zijn leven lang een band mee zou houden. Met name doordat het de plek was waar zijn opa Hans bleef wonen waar hij vaak logeerde. Hij beschrijft dat hij bij opa en opoe in de bedstee sliep waarbij er een dakraam was waarin je de lucht kon zien.
Het gezin van vader Wiebe en moeder Annie, verhuisde in 1951 naar Leek en daarna naar Oostwold om vervolgens weer terug te keren naar Leek. Hans heeft daarom de basisschool op meerdere plaatsen doorlopen. In 1953 werd zus Wilma geboren. Maar ook de verhuizing naar Leek zou niet de laatste zijn : in 1961 kreeg vader Wiebe een baan in Veenhuizen en verhuisde het gezin daar naar toe zodat Hans de laatste klassen van de basisschool in Veenhuizen afmaakte.
Toen Hans in de laatste klas van de ULO zat, kwam er een voorlichtings agent van de Rijkspolitie een verhaal houden. Alle jongens kregen een folder mee. Je was welkom om te solliciteren maar moest rekening houden met een strenge selectie. Samen met een klasgenoot maakte Hans een weddenschap dat ze wel toegelaten zouden worden. En het bleek dat ze allebei door de selectie heenkwamen.
Politieman worden was niet een plan wat hij van tevoren bedacht had. Hij was eigenlijk van plan naar de kunstacademie te gaan in Groningen maar vader Wiebe ging hier voor liggen. “dat kun je ons toch niet aandoen”. En zo rolde Hans de politieopleiding in.
Helemaal soepel ging het niet op de opleidingsschool in Arnhem. Bij een evaluatie na een aantal maanden werd duidelijk dat de houding van Hans wat aanpassingen behoefde. In een beoordelingsrapport werd gesproken van een wat “vrijpostige houding”. Bovendien was een “zekere mate van eigenwijsheid hem niet vreemd”. Hans werd overgeplaatst van Arnhem naar de opleidingsschool in Horn in Limburg met een proeftijd van 3 maanden.
Na het voltooien van zijn opleiding werd Hans in Uithuizen geplaatst voor zijn stagejaar. Hierbij heeft hij ook twee maanden op Terschelling gewerkt. In zijn plakboek zit een krantenartikel over de aanhouding van twee jeugdige Duitse toeristen die twee dekens gestolen hadden bij een pensionhouder in Midsland. De pensionhouder was de dieven op het spoor maar die hadden net de boot naar het vasteland genomen. Maar wachtmeester Top, die aangeklampt werd door de pensionhouder, was niet voor een gat te vangen. Hans nam een andere boot, liet zich overzetten op zee en doorzocht de veerboot en vond de Duitse dieven waarop ze aangehouden konden worden bij aankomst in Harlingen.
Hans had inmiddels al een aantal jaren verkering met Janny en het stel besloot te trouwen in december 1971. Vlak voor de bruiloft deed Hans nog mee met een Judo demonstratie waarbij er tegen olympisch kampioen Wim Ruska kon worden gevochten. Het werd een korte wedstrijd. Hans ging snel tegen de mat en liep een hersenschudding op die nog bijna de voorgenomen bruiloft doorkruiste. Op voorwaarde dat Hans het rustig aan zou doen, gaf de dokter groen licht.
Na 4 jaren gewerkt te hebben in “de landgroep” Uithuizen, was Hans vrij om te solliciteren bij andere onderdelen van de politie. Hij solliciteerde bij de Veiligheidsdienst Koninklijk huis en werd per 1 Januari 1973 aangenomen als rechercheur speciaal belast met de beveiliging van de kinderen van prins Claus en prinses Beatrix. In dat kader vergezelde Hans de koninklijke familie bij wintersportreizen naar Lech en zomervakanties in Porto Ercole.
Uit kranten en tijdschriften van die tijd is Hans wel eens te zien op foto’s van de koninklijke familie. In zijn plakboek zit een artikel van een journalist die een wintersportvakantie beschrijft in Lech. De chauffeur van prins Claus geeft aan : “natuurlijk ben ik met Kerstmis liever thuis al ben ik vrijgezel. Maar als ik ‘n vrouw had, dan deed ik dit niet meer. Het is ‘n zeemansleven”. Ondertussen beschrijft de journalist de “rijksrechercheurs Willems en Top die minder ontspannen hun gerstennat drinken. Met wantrouwen bezien ze elke nieuwe bezoeker. Hun taak is waakzaam zijn, opdringerige toeristen op afstand houden en de pers van een al te vrije nieuwsgaring weerhouden. Desnoods met geweld”.
Hans genoot van zijn werk en alles wat hij daarbij meemaakte. Maar hij ervoer ook het zeemansleven zoals de chauffeur van Claus dat benoemde. Ver van huis met de feestdagen. En met een hoogzwangere vrouw thuis. En later een gezin met twee jonge kinderen. Het was tijd om nieuwe plannen te maken. Hans vroeg in 1976 overplaatsing aan naar een observatieteam. Het liefst weer terug naar Groningen. Maar hier was geen openstaande plek binnen een observatieteam. Daarom viel de keuze op Zwolle. Per 1 april 1977 werd de nieuwe functie een feit en verhuisde het gezin van Eemnes naar Hattem.
